కాలధర్మాను సారాలై
ఒదిగిన మబ్బులోని ఓర్పును
శ్రద్ధగా వింటున్నా…నిజమెంతటి
ఘణమోనని పిలిచిన బంధం నడకలు
నేర్చి నేనీలోకానికి వారసుడనని…నలిగిన
మానవత్వాన్ని మనుషుల మధ్యన
నవ్యతగా బతికించాలని…కదిలే చీకటి
వెలుగుల ప్రారంభకాలు కాలధర్మాను
సారాలై చెబుతున్నాయి….
స్వార్థం గడ్డకట్టిన మంచులా కరుగుతు
సాగిన తేజం పచ్చని పంట పొలాలపై
తేలి ఆడుతు నిలిచిన శిఖరాన విప్పారిన
పథాకమై రెపరెపలాడుతు…దేహచాపల్యం
ఒరిగిన విషాదంతో పొందికలు చేసిన క్షణాన్ని
వెనక్కితోస్తు…ప్రయత్నమన్నది వెలుగును
కోరుతు వేచే తొలిఅడుగుకు సహకారమని
తెలుసుకో…
పలుకే ప్రతిస్వరం ప్రకృతిని పాడుతు…
అనువుగాని జీవితాన్ని నలుగురితో
పంచుకోక…తడిసిన అనుభవాల
జ్ఞాపకాలను దినచర్యలో భాగంగా
అనుసరిస్తు పోరాటం కాని న్యాయకత్వంతో
ఆశలను కోటలు దాటించక కడుపులను
నింపిన రూపంగా బలపడుతు చీకటి
భావాలను మూటగట్టి…సహకరించిన
కాలం కరుణకు దేహం నిలిచినదై పలుకని
ప్రాకృతాలను కనిపించని దూరాలకు
విసరి వేయి…
అజ్ఞానపు బతుకున కొరివి గాలుతు
కనిపించనిది సాహసమని…గుండె
పగిలిన బదలాయింపులతో ఫలితాల
అఘాయిత్యం మిగిల్చిన జీవితాన్ని బతుకు
చెక్కలుగా మోయాలనుకోకు…ఆమబ్బుల
చాటున దాగినది వెన్నెలైతే నమ్మకాలను
బతికించిన నిజం నిప్పులాంటిదని చూపు…
జారుడు గుణం జోలపాడదని మనస్తత్వాన్ని
మధించిన కారణం ప్రజాస్వామ్యానికైతే
నిజమెంతటి ఘణమో తెలుస్తుంది…
-దేరంగుల భైరవ